ایران سربلند

که ایران چو باغی‌ست خرم بهار شکفته همیشه گل کامکار اگر بفکنی خیره دیوار باغ چه باغ و چه دشت و چه دریا، چه راغ نگر تا تو دیوار او نفکنی دل و پشت ایرانیان نشکنی کزان پس بود غارت و تاختن خروش سواران و کین آختن زن و کودک و بوم ایرانیان به اندیشه بد مَنه در میان هوا خوشگوار و زمین پرنگار تو گفتی به تیر اندر آمد بهار همه سر به سر، دست نیکی بَرید جهانِ جهان را به بد مسپرید نخوانند بر ما کسی آفرین چو ویران بود بوم ایران زمین دریغ است ایران که ویران شود کَُنام گمگشته دیار محبت...